GÜZERGAH Her yeni gün yeni bir başlangıç, yeni umutlar... Birçoğumuz için gün, sabahın ilk ışıklarından bile önce başlıyor. Hatta kimimiz sabah ezanında günün büyük çoğunluğunu geçireceği iş yerine varmış oluyor. Kendini tekrarlayan bu yolculuk, şehrin bütün keşmekeşi, karanlığı ve stresi ile insana kendini hapiste gibi bile hissettirebilir ama pek azimiz bunun farkına varabiliyoruz. Aslında bakıldığında özgür gibi görünür insanlar ama ne güzergâh değişir ne de zaman. Ben de bu rutini yasayan biri olarak, güzergâhımda farklı insanlar, farklı hayatlar, farklı yaşamlar görüyorum. Bu güzergâhın en sevdiğim kısmı her şehrin belki de üvey evladı, şehir merkezine görece olarak uzak mesafede bulunan, ekseriyetle dar gelirli vatandaşların ikamet ettiği mahalleler. Fırsatını bulanların kentin gösterişli yaşam alanları için terk ettiği, zamanın izlerini her köşesinde taşıyan bu evler ve araziler, zamanla göçmen ve imkândan yoksunlara ev olmuş. Başka bir deyişle, ‘Şehrin nezih sakinlerinin’ dönem dönem türlü sebeplerle kıyısından ya da tam ortasından araçlarıyla ya da dolmuşlarla geçerken endişeli gözlerle seyrettiği ve bilmeyenlerin yolu uzatma pahasına içinden yürüyerek geçmeye cesaret edemediği yerleşim yerleri. Kimilerince görmezden gelinip yok sayılsa da, bana soracak olursanız İnsan bir şehir olsa, kalbi bu mahalleler olurdu derim. Yaşayanlar bilir, bu mahallelerde hayat her zerresiyle hissedilir. Çocukların hâlâ sokaklarda koşuşturduğu, her rengi görüp her duyguyu yaşadığı yerdir burası. Sadece insanlar değil hayvanlar da nasibini alır bu dingin ve dolu dolu hayattan. Bazen can yakar ama bu yaşam alanlarında bağlar, her yerde olandan daha sağlamdır ve bir kokusu vardır mahallenin, toprak kokar, keskindir, burun sızlatır ve biraz hislidir. Aslında buralar şehrin yitik hazineleridir.

Pavli Panayırı, Pehlivanköy.. 100 yaşından büyük bir cümbüş. Oğlak çevirmeler, bayan ağır top adı altında gol atmaya çalışanlar, gırnata ile coşup oynayanlar, kaydıraktan kayan çocuklar, gondola binen çığlık çığlığa gençler, araba kasalarında konaklayanlar.. Hepsi burada! Sıcağın altındaki insan seli, yüksek sesli 9/8 müzik, herkesin kanının kaynadığı, asla mutsuz bir insan göremeyeceğiniz, benim habitat olarak tanımladığım yer. Doğma büyüme trakyalı biri olarak her panayır bölgesine adım attığımda huzurla doluyorum. Oysaki muazzam bir insan kalabalığının, gürültülü müziğin içine daldığım halde! Panayırın trakya kültürünü, insanının rahat doğasını çok iyi yansıttığına inanıyorum. Panayırın başladığı perşembe gününden hemen önce hala birçok kasalı arabası olan panayır alanında 4 gün konaklıyor, orada yiyip içiyor ve eğleniyor. Bu kültürün 100 yıldır korunması bence muhteşem bir şey! Hatta öyle ki birkaç aile aynı kasada balık gibi istiflenip uyuyor! Uzun zamandır Pavli Panayırı farklı bölge ve şehirlerden fotoğrafçıların da uğrak durağı olmuş durumda. Tabii bunun mimarı babam, Özcan Çeltikli. 20-30 yıl kadar -bilemediğim kadar uzun bir süre- her sene panayırda belgesel fotoğraf çalışmalarını yürüttü, Türkiye'nin hatta dünyanın birçok köşesinden fotoğrafçı dostlarına bu asırlık kültürü tanıttı, panayırın bilinirlik kazanmasını sağladı. Onun yaktığı bu meşaleyi şimdi ben devralmış durumdayım. Pavli'yi herkesin tanıması ve bu renk paletine katılımı için uğraşlarım sürecek.. Panayır kültürü her daim yaşatılmalı. Panayırlar bizim geçmişten beri dolu dizgin akan damarlarımızdır.

İstanbul da ve diğer Büyük Şehirlerde depreme dayanıksız olan evler yıkılıp yerlerine depreme dayanıklı evler yapılıyor. Amaç depreme dayanıklı evler yapmak ve olası bir depremden vatandaşlarımızın hayatlarını korumak. Bu arada yıkımdan çıkacak olan inşaat demiri ve farklı malzemelerden faydalanmak isteyenler ile yıkım ekipleri arasında yaşanan arbede ve bu sosyal problem benim bu projemin dayanağı oldu. Her iki konuyu da fotoğraflar ile anlatmak istedim.

FİKİRTEPE KENTSEL DÖNÜŞÜM İstanbul'un Anadolu Yakası'nda, Kadıköy İlçesi sınırları içinde bulunan Fikirtepe mahallesi, Eğitim ve Dumlupınar mahallerine de komşudur. Bu komşuluğu kapsayan bölge FİKİRTEPE olarak bilinmektedir. 1950 lere kadar da yerleşim olmamış ama sonrasında ise yoğun göçler sebebiyle gecekondu mahallesine dönüşmüştür. 1980 ler itibariyle çok fazla gayrimeşru olayın burada gerçekleşmesi sebebiyle insanların uzak durduğu, bir bölgeye dönüşmüştür. 10 bin civarı gecekondu tipi ev, 700 dükkânın bulunduğu oto sanayi bölgesi yıllar içerisinde buradaki halk tarafından oluşturulmuştur. 2007 yılında imar projesi yapılarak dönüşüm sürecine başlanmış, 2013 yılında Çevre ve Şehircilik Bakanlığı Fikirtepe'yi riskli alan ilan etmiş ve 2023 e kadar dönüşüm gerçekleşmiştir. Dönüşüm sürerken ilginç bir hikâye de ortaya çıkar ki gökdelenleri anımsatan 20 katın üzerindeki binalarla gecekondular birbirine komşu olur, zıt hayatlar mahallenin sokaklarında birbirine karışır. 30 yılı aşkındır bu muhitte yaşayanlar için ise artık köye dönme zamanı gelir. Dönüşümler sadece geçmişteki anıları değil bu habitattaki sosyal, kültürel, ekonomik çehreyi de dönüştürmüş olur. Böylesi bir kentsel dönüşüm belki de bir kesim için üzücü bir kentsel ölüşüm olmuştur.

Geçimlerini Koçerlik yaparak sağlayan aileler için yayla deyince akan sular durur, yolculuklarında da yüksek uçurum kenarlarından çoğu kez bir dağ keçisinin kıvraklığı ile ilerlerler. Hakkari'nin yüksek rakımlı yaylalarından olan Berçelan yaylasına, aileler hayvanlarını getirip burada çadırlarda kalıp yaz boyunca hayvanlarını otlatıp, sütlerini sağıp peynir yaparlar. Aileler bu zor şartlarda çadırlarında çocuklarını da büyütmek zorundadırlar. Çadırlar yeri gelir okul, kreş, mutfak olur, yeri gelir sadece yatmak için kullanılır.Bura da ki en önemli şey ise insanların birbirleriyle olan sıkı aile, dostluk, akrabalık ilişkileridir.

Fotoğraflar emeğin ve var olmanın değerini bilerek yaşayanlardan yola çıkarak, yaşamın getirdiği çıkmazlar karşısında emeğini de varoluşunu da tüm toplumsal ve siyasal olgular içinde bireysel mücadelesini vererek gerçekleştiren insanların sessiz, sıradanlaşmış ve günün kaosu içinde neredeyse görünmez kılınmış fakat her biri biricik olan hikayelerini odağa alarak Nazım’ın eserlerindeki insan, emek, varoluş ve kimlik soruları arasında memleketin insan manzaralarını ve tüm bu insan manzaralarının oluşturduğu memleketin hız, ışık, kalabalık ve post-modernist dinamikler içindeki günümüz yansımalarını iletmeyi amaçlar.