Turizm alanında henüz pek tanınmayan Burkina Faso; Mali, Niger, Benin,Togo, Ghana ve Fil Dişi Sahili ile kuşatılmış ve denize çıkışı olmayan, küçük bir ülkedir. Burkina Faso günümüzde, Batı Afrika birliğini oluşturan on altı devletten bir kaç tanesi ile beraber bir seyyahın düşlediği gerçek Afrika’yı en iyi yansıtan destinasyonlardan birini oluşturmakta. Fotograflara konu olan koy ise kendine has renkli duvar suslemeleri ile bezenen Tiebele ye aittir.Gunluk yasamin icinden insan manzaralari koy halki ile ayni kadrajda yansitilmistir.

Umutlar bohçalanıp hasat zamanı geldiğinde yollara düşülür. Yaşama dair ne varsa ; Yaşamın sesleri, görünmeyen yüzler, nasır tutan kederler, hasretlikler … Ardı sıra yıpranmış mavi çuvaldan evler , başka diyarlarda başlar... Çocukların gözlerinde hala yanan pırıl pırıl hayatlar... Tebesümleri, yaramazlıkları her nerede olursa olsun hiç fark etmez... Çocuk heryerde çocuk..

Coğrafi olarak farklı ürünlerin elde edildiği ülkemizde tarım önemli bir gelir kaynağıdır. Söz konusu çeşitlilik yaşamın renklerinde de farklılıklar meydana getirmektedir. Bu renkler kışın doğuda beyaza büründüğü gibi yazın kara deniz yaylalarında göz alabildiğine yeşile bürünmektedir. Portfolyomuzun konusunu tarımsal yaşamdaki renkler oluşturmuştur.

Berlin Yahudi Müzesi, Polonya kökenli Yahudi mimar Daniel Libeskind tarafından Berlin’de yaşayan Yahudi topluluğunun tarihini ve kültürünü yeniden canlandırmak ve Nazi dönemi zulmünü hatırlatmak amacıyla 1993’te başlayan bir yarışma sonucunda inşa edilmiş ve 1999’da tamamlanmış ve 2001 yılında ziyarete açılmıştır. Yahudi soykırımını ve öncesinde/sonrasında yaşananları anlatan ve insanlığın karanlık tarihini hatırlatan etkileyici bir yapıdır Müze, üç ana bölümden oluşmaktadır: Süreklilik Yolu, Sürgün Yolu ve Soykırım Yolu. Her bölüm, yaşanan travmaları sembolize eden özgün tasarımlardan oluşuyor. Süreklilik Yolu’ndaki eğimli koridorlar ve Sürgün Yolu’ndaki hapishane benzeri bahçe, Yahudilerin yaşadığı acıyı anlatır. Müze, soykırımın ve insanlık dışı zulmün sembolü olan Soykırım Kuleleri ile son buluyor. Ziyaretçilerin, yerin altında oluşturulan üç farklı rotayla, saklanma kaygısı ve yolunu kaybetme duygularını deneyimlemesi isteniyor. Müze, ziyaretçilerine tarihi sadece anlatmakla kalmıyor, aynı zamanda tarihle yüzleşme ve insani acıları anlama fırsatı sunuyor. Müzenin mimarisi, soykırımın karanlık atmosferini yansıtırken, soykırımın unutulmaması ve tekrarlanmaması gerektiği mesajını güçlü bir şekilde iletiyor. Binanın en duygusal, en güçlü mekânı girişe uzanan uzun boşluk. Boşluğun zemini ise 10.000 ifadesiz yüz şekli verilmiş, demir plakalarla kaplı. Bu plakalar soykırım sürecinde kaybolan insanları temsil ediyor. Müzede gezerken bir yandan savaş boyunca insanların yaşadığı çaresizliği iliklerimize kadar hissederken diğer yandan da umudun hep var olduğunu görüyoruz. Savaşsız bir dünya umuduyla.

Babadağ, Ağustos’ta Ölüdeniz’e tatile gidilir. İlk gün sabah erkenden hava ışımadan pansiyona yerleşilir. Hatta hava aydınlanmadığı için -bugün hava kapalı, bu da bizim şansımız!- diye hayıflanılır. Bir süre sonra biri ışıkları açar. Anlaşılır ki güneşi geciktiren, oyalayan Babadağ’dır. Babadağ, Ölüdeniz’den gökyüzüne bakıldığında gökkuşağının tüm renklerinden daha fazlasının görülmesinin nedenidir. Havadaki satların, spirallerin ve renk cümbüşünün kaynağıdır Ölüdeniz’in omzundan yükselen bu dağ. Hiçbir kamera; bu dağın zirvesinden bakıldığında, yüzünüzde hissettiğiniz rüzgarın eşliğinde günbatımını ya da Hisarönü ve Fethiye doğrultusunda yol almakta olan onlarca paraşüt ve ona asılan kalplerin gümbürtüsünü ya da milyon dolarlık tablolardan fırlamışçasına buğulu yayla ve göz alabildiğine uzayan, farklılaşan uçsuz bucaksız manzarayı görüntüleyemez, hakkını vererek yansıtamaz o anı… Hangi yana çevirsen objektifi, diğer yanı kaçırırsın. Burası, insanoğlunun sadece o an orada bulunarak, o anı yaşayarak, zevkini çıkarmaya çalışarak ve başka hiçbir şeyi umursayarak hissedebildiği eşsiz bir bütünlük hissini yaşatır size. Hava yavaş yavaş karardığında artık o devi tek başına bırakmanın zamanı gelmiştir. Kabine binilir, partnerinin kahverengi gözlerine mi yoksa manzaraya mı bakmalı, kararsızlığının ortasında, teleferik fişi çekilmiş buzdolabı gibi titrer ve salınarak yola koyulur…

Sokağın Rengi Sokağın rengi çalışması; rengarenk boyanmış evlerin, sokaklarını güzelleştiren insanlar üzerinde pozitif etki bırakmasından yola çıkarak hazırladığım fotoğraflardan oluşmaktadır. Bir evin dışını renklendirmek, sıradan bir tercih değil, bilinçli bir yaşam tarzının göstergesidir. Doğayı ve renklerin enerjisini hayatına davet eden bir kişi, çevresine karşı daha pozitif bir bakış açısına sahip olabilir. Bu birey, rutin hayatın monotonluğunu kırmak için çaba gösterir, yaşam alanını kendine ve etrafındakilere ilham verecek bir hale dönüştürmek ister. Evin dışını renklendirmek, hayatın güzelliklerini paylaşmaya, yaşadığı yeri, sokağını güzelleştirmeye yönelik bir adımdır. Bir yandan renklendirilen her ev, sahibinin yaşama dair görüşünü ve içsel hislerini ortaya koyarken, diğer yandan çevresindeki insanları da bu pozitif etkiyi paylaşmaya davet eder. Özellikle çocuklar için renkli bir sokak, yaratıcılığı ve hayal gücünü geliştiren bir ortam sunar; bu yüzden renklerin toplum üzerinde de kalıcı bir etkisi vardır.

MANGAL KÖMÜRÜ: Meşe ağaçlarının mangal kömürüne dönüşürken zahmetli hikayesi. Mangal keyfimizin olmazsa olmazı, mangal kömürü imalatı işçiliğinin adı olan torakçılık, hammaddeye yakın olan meşe ormanlarının içinde ya da yakınında, torluk denilen çukurlar açılarak gerçekleştirilir. Torluk çukurlarında çadır gibi çattıkları meşe ağaçlarını 10–15 gün süre özen ile yakan torakçılar istedikleri yanmanın gerçekleşmesinin ardından torluk ocaklarını 1–2 gün soğumaya bırakırlar. Daha sonra da dağıtma, ayrıştırma ve eleme gibi işlemlerin ardından sofralarımızın vazgeçilmez mangal keyfimizin mangal kömürü imalatı sürecini gerçekleştirirler. Bu kaybolmaya yüz tutmuş meslek gruplarından olan Torakçılık mesleğinin kısa bir hikayesidir.(KAYNAK:https://www.google.com/url?sa=t&source=web&rct=j&opi=89978449&url=https://medium.com/%40586bernagungor/ate%25C5%259F-k%25C3%25BCl-ve-duman%25C4%25B1n-efendileri-torak%25C3%25A7%25C4%25B1lar-3ab748f03584&ved=2ahUKEwjCz7G1rcyJAxWBBNsEHepeN94QFnoECBYQAQ&usg=AOvVaw2K5VSDKkxZVt6JP0DyL4vc.Fotoğrafları çektiğimiz yer Manisanın Salihli ilçesine bağlı bir köyde çekildi sadece son fotoğraf (paketleme ve 5) İzmir Basmanede çekilmiştir..Modellik yapan emekçilerimize teşekkür ederim.

Hasır, kurumuş bitki saplarından, saz gövdelerinden veya rafyadan örülmüş, genellikle taban döşemesi, bazen duvar ve tavan kaplaması olarak kullanılan bir cins ot veya kilimdir. (https://tr.wikipedia.org/wiki/Has%C4%B1r) Çeşit olarak fazlaca olsa da, ülkemizde özellikle saz kamışları bolca yer kaplamaktadır. Saz kamışları, sazlık ve göl kenarlarında yetişen boyları 1.5 - 3 metreye kadar uzayabilen su kamışlarıdır. Bu kamışları toplamak için hasır işçileri, sabahın erken saatlerinde teknelerine atlayarak bölgeye ulaşır. Teknelerini sazlık alana park eder ve sonrasında kesim işine başlar. Kesilen kamışlar yine tekne yardımıyla su kenarında bekleyen kamyonlara yerleştirilir ve kurumaya götürülür. Özellikle hasır dekorasyon uygulamalarında kargı kamışları ve saz kamışları fazlaca kullanılmaktadır. Toplandıktan sonra kurutulur ve kurutulduktan sonra kullanıma hazır hale gelir.

Maden Mühendisi Murat DANACI ile birlikte Çankırı Merkez İlçe, Ballıbağı Köyü sınırlarında kaya tuzu tuz mağaralarının Hititler zamanından (M.Ö.3000) günümüze kadar gelen ve 5000 yıl önce el aletleri ile çıkarılan bölümüne girdik. Çankırı Türkiye’nin en büyük kaya tuzu rezervine sahiptir. Çankırı’nın 25 km. doğusunda yer alan bu sahada yer altı madencilik metotlarından oda-topuk sistemiyle kaya tuzu üretimi yapılmaktadır. Yaklaşık 256 milyon yıl önce oluşmaya başladığı tahmin edilen kaya tuzu, çevre kirliği kaynaklarından uzak şekilde, doğal bir hazine olarak değerini günümüze kadar taşımaya devam etmektedir.

ÇAN YAPIMI Manisa'nın Demirci ilçesinde,dört kuşaktır(bilinen)çan yapımı babadan oğula süregelen bir meslektir.Çan yapılacak metal plaklar önce,ateşe konulur ve tavı geldiğinde ateşten çıkarılarak suya sokulur.Daha sonra bunlar ,tek tek elden geçirilerek çekiç ve örs yardımı ile dövülerek şekil verilir.Koyun,keçi,,inek ve deve gibi hayvanlar için çan yapılır.manisa ve çevrsinin,Türkiye genelinin çan ihtiyacı buradan sağlanmaktadır.Çan ustası Mustafa Amca,yurt dışından da,talep olduğunu,özellikle de Yunanistan'a ihraç ettiklerini söyüyor.Çan yapımı kaybolan meslekler arasında yer alıyor.Mutafa Amca oğluna bu mesleği öğretmiş,ancak şu anda çan yapımına ilgi duyan,öğrenmek isteyen bir nesil yok malesef. Demirci'de sanayi bölgesinde,Çan yapan bir kaç küçük atölye bulunmaktadır.Bu meslek,gençlere,gelecek nesillere tanıtılmalı ve ilgi çekici hale getieilmeli diye düşünüyorum.Özveriyle ve çok severek çan yapımını sürdüren Mustafa Amca'ya sonsuz teşekkürler..

BAŞKA YAŞAMLAR Yaşadığımız şehirden biraz uzaklaşıp kırsala doğru gittiğimizde bambaşka yaşamlarla karşılaşıyoruz. Geçim derdi nedeniyle yaşadıkları yerde iş bulamadıklarından dolayı, mevsimlik işçi olarak gittikleri yerlerde, çadırlar içinde çoluk çocuk, genç yaşlı bir arada yaşam mücadelesi veriyorlar. Özellikle kadınların yükü çok daha ağır oluyor böyle zamanlarda. Hem para kazanmak için gittikleri o yerde, tarlalarda canla başla çalışıyorlar, hem de günlük rutinlerinde yapmaları gereken işleri çadır yaşamında çok zor şartlarda yerine getirmeye çalışıyorlar. En temel ihtiyaçlarına bile kolaylıkla erişemiyor olmak, o sağlıksız şartlarda bebeklerini büyütmek, yemek yapmak, temizlik ihtiyaçlarını karşılamak yüklerini daha da arttırıyor. Sanki fedakarlık yapmak ve mücadele etmek hep kadına düşüyor. Çocuklarsa, her yerde çocukluklarını yaşayacak, yüzlerini güldürecek bir şeyleri hep buluyorlar. Oyun alanları bazen bir su birikintisi, bazen bir toprak yığını, bazen de diğer canlılarla kurdukları ilişkiler. Ama özellikle kız çocukları için durum biraz daha farklı. Küçük yaşlarından itibaren anneye yardım görevini üstlendiklerinden gözlerinde hep bir hüzün var. Daha çocukluklarını yaşamadan erişkin kabul edilen kızlarımız ve üzerlerine yüklenen bir sürü sorumluluk onları erken yaşlarda büyümek zorunda bırakıyor. Okuyarak bir meslek edinip, ileriki yaşlarda daha güzel yaşam şartlarına ulaşmalarını sağlayacak eğitimi almalarını da imkansız hale getiriyor ne yazık ki. Coğrafyanın kader olmadığı, herkesin eşit şartlarda yaşamını sürdürebileceği aydınlık yarınlar, hepimizin özlemi olmaya devam ediyor. Ve umarın bir gün bu özlemimiz gerçekleşir.

İZMİN VE ZAMAN Teknik olarak ''time stack'' fotoğrafı; aynı açıdan sabit bir konumda tutulan fotoğraf makinesi ile belirli zaman aralıklarıyla birden fazla görüntünün kaydedilip sonrasında bilgisayar yazılımları aracılığı ile bütün kareleri üst üste bindirme mantığı ile oluşur. Türkçe karşılığı '' zaman bindirmeleri'' diye çevirilebilir. Teknik olarak oldukça zor olan bu yöntem birçok etkene bağlı olarak oluşur. Işık, bulutluluk durumu, rüzgar, ısı, kompozisyon vb. birçok unsur önceden ayarlanıp çekime geçilmelidir. Bu fotoğrafların her birinde ortalama 2000'den fazla kare bulunmaktadır. toplamda 10000'den fazla karenin bir araya gelmesi ile bu 5 fotoğraf oluşmuştur. bir fotoğrafın oluşabilmesi için 7-8 saat aynı açıdan sürekli çekim yapmak esastır. Böylece günün ışıklı saatlerinden parlement mavisi saatlerine kadarki süreç kayıt altına alınabilir. Teknik detaylar ve fotoğrafların oluşabilmesi için izin verilen kelime sayısı bu işi anlatmaya yetmeyecektir. Ülkemizin en güzel şehirlerinden biri olan İzmir'de zamanın akışını hem teknik hem sanatsal olarak ele aldım. Tüm fotoğrafların ortak noktası, merkezde kompozisyon için seçmiş olduğum bir nesnenin olması, çekim saatleri olarak öğlen saatlerinde başlayıp aksam gün kararana kadar çekilmiş olası, hareket etkisini ve zaman akışını hissedebilmek için parçalı bulut olan günlerin seçilmiş olması, renk bütünlüğü, çekim yapılan şehrin sürekli aynı olması gibi detaylar fotoğrafların ortak noktası olarak söylenebilir.

SAYACILAR, Ayakkabı üretiminde, özellikle ayakkabının üst kısmını, yani saya kısmını yapan ustalardır. Saya, ayakkabının üst yüzeyini oluşturan ve genellikle deri, suni deri veya tekstil malzemelerinden yapılan kısmıdır. Saya ustaları genellikle atölyelerde çalışır. Bu atölyeler küçük aile işletmeleri olabilir Saya ustaları serbest çalışarak kendi işlerini yürütürler ve farklı atölyeler veya üreticiler için parça başı iş yaparlar, ustaların el becerisi ve deneyimi hâlâ büyük bir önem taşımakta. Genellikle bir saya ustasının maaşı asgari ücretin biraz üstünde başlayıp tecrübeye ve ustalığa göre artabilir. Serbest çalışanlar için ise gelir, yapılan işin miktarına ve kalitesine göre değişebilir. Zor şartlarda emeğinin karşılığını almaya çalışan emekçilere teşekkür ederiz.

Tarih öncesi dönemlerden beri bir yapı malzemesi olarak kullanılan ahşap; dayanıklılığı, öz ısısı ve dokusuyla önemli bir malzeme olmuştur. Bu malzemenin kullanım tekniğinde zaman içerisinde birçok değişim ve gelişim gerçekleşmiştir. Buna bağlı olarak Türkiye’deki geleneksel ahşap işçiliğini birçok kültürel etkileşimin ve değişimlerin şekillendirdiği görülmektedir. Kaybolmaya yüz tutmuş mesleklerden biri olan “Ahşap oymacılığı” günümüzde sayıları azalan zanaatkarlar tarafından devam etmektedir. Pek çok kişinin isminden ve yaptığı işten dolayı yaşlı biri olduğunu sandığı bir zanaatkar “Aşir usta”. İsminin anlamı arapça’da ondabir, onuncu anlamlarına gelen “Aşir” ailenin onuncu çocuğu. Çocukluğu, yazın rengarenk çiçeklerin, kışın karlı kaplı dağların arasında adeta tuvalin üzerine çizilmiş bir resmi andıran Muş ovasında geçer. Muş ovasını sisten bir denizi çağrıştıran bulutları, karın beyazı ile birleşince Haçreş (Karaçavuş, Çavuş) dağlarının karla kaplı eşsiz güzelliği, ilkbaharda ovada açan yabani otların kokusu, kuşların cıvıltısı, o zamanlar çocuk olan Aşir ustayı mest eder. Oyle bir mest eder ki, doğanın her mevsim ovaya resmettiği görüntüler mıh gibi işler ustanın zihnine ve yaptığı işin ilk tohumlarını o zamanlar atar aslında. Çocuk yaşta geldiği İzmir’de, hayatı, abisi ile birlikte ahşap yontarak öğrenir. Sabırla, ince ince çizgilerle yaptığı dokunuşlar aslında hep varoluşun, özüne dönmenin, geçmişle geleceği birleştirmenin izlerini taşır. Doğaya olan sadakati ilk zamanlar onu antika eserlerinin restorasyonuna yöneltse de, daha sonraları çocukluğundaki görselleri yaşatmaya ve kendi bildiklerini de başkalarıyla paylaşmaya yönelir. Öyle ki; farklı meslek gruplarından gelen kursiyerler de istedikleri, hayal ettikleri eserleri, kimi zaman bir çay molası sohbetlerinde, kimi zaman da atölyede müziğin eşlik ettiği zamanlarda Aşir usta’nın sihirli dokunuşlarıyla birlikte oluştururlar. İzmir-Çiğli semtinde yaklaşık 40 yıldır küçük bir atölyede başladığı bu serüvene merakları ve sayıları artan kursiyerler ile atölyesini daha büyük bir yere taşımış, hayallerini de çoğaltarak beraberinde götürmüştür.

Duyguların Rengi Sıkışmış, sınırlanmış, kalabalık, yoğun ve karmaşık bir yaşam… Rengârenk duygular, sevinçler, heyecanlar, üzüntüler, mutluluklar… Dışarıda nefes almayı engelleyen dip dibe dizilmiş beton yığınları, içeride ise karmakarışık düşünceler…. Boğulmuşluk hissi… Kalabalık içinde yalnızlık, sadelik içinde karmaşa… Özgürlük, dinginlik, huzur karşısında kimliksizlik ve kaos… Bu kaos çemberinin bir adım dışına çıksak, bir adım daha ve bir adım daha… Doğanın gücünü, ritmini ve mucizelerini özümsemek için... Bize sunduğu nefesi, sakinliği, huzuru ve renkleri yaşamımıza dahil edebilsek…. Kendimizi sevmekle başlasak, adım adım sevgimizi büyütsek, dünyanın renklerini ruhumuza yansıtsak. Doğada bulunan her bir parça gibi hem tekil hem çoğul yaşayabilsek... Belki bu kadar zor değildir yaşamak…